Erdeliada 2011

Jura

Hanik, tylnej łapce Fredzi stało się to samo co przedniej (czyli dokładnie nie wiadomo co, tzn. chyba musiałam ją prowadzić po jakimś bardzo nieprzyjaznym (kolczastym?) podłożu, czego nie zauważyłam). Zmianę dostrzegłam w dniu wyjazdu z Erdeliady.
Toyotkę załatwiłam osobiście wjeżdżając do garażu asher. Już jest załatana, przy okazji załatano też kilka dziur, które rdza wyżarła i była to ostatnia interwencja w działanie i wygląd tego samochodziku, więc muszę nie przeceniać swojej zdolności parkowania Twisted Evil

Jeżeli chodzi o szkolenie, to praca z Olą uświadomiła mi, co niby wiedziałam, że szkolenie obi to dziubdzianie maluteńkimi kroczkami, a nawet mniej niż kroczkami.

"Na motywach" wypowiedzi Ali i Coztego, to chciałabym się podzielić się refleksją ogólną. W obi bardzo wiele się zmieniło, przede wszystkim jeśli chodzi o podejście i co za tym idzie poziom wyszkolenia psów. Jest to tylko i wyłącznie zasługą zawodników, których nie satysfakcjonowała bylejakość. Kiedy pamiętam zawody sprzed 4-5 lat, to było to trochę takie PT (precyzja wykonania ćwiczeń taka sobie). No i własnie tu dochodzimy do pewnego niezrozumiałego, choć oczywiście łatwo wytłumaczalnego zjawiska. Teoretycznie mamy dwie dyscypliny posłuszeństwa, ale jak dla mnie PT, jest i nie jest sportem. Jest, bo są regulaminy i to ostatnio "usportowione" przez dodanie różnych poziomów. Nie jest, bo sędziowanie na egzaminach zwykle jest bardzo liberalne. Wszystkim chodzi o to, aby pies zdał (coś mi to przypomina - moja "obsesja" - szafowanie oceną doskonałą na wystawach). Pies zdał - wszyscy są zadowoleni, niezależnie od tego, w jakim stylu się to odbyło. Większości ludzi zdających egzamin PT styl w ogóle nie obchodzi - oni po prostu chcą mieć posłusznego psa. I jest to całkiem zrozumiałe, bo trudno się spodziewać, aby wszystkich właścicieli psów kręciło, to czy psia pupa jest prosto, czy krzywo i cała ta jubilerska robota prowadząca do prostości niniejszej pupy. Nie rozumiem, dlaczego nie ma dla nich odpowiednich egzaminów (np. w Wielkiej Brytanii jest chyba coś takiego jak "citizen dog"). Przygotowanie do nich mogłoby częściowo odbywać się na kursach grupowych (zaleta grup jest przede wszystkim czynnik ekonomiczny).
No tak sobie pofilozowałam Wink

malami

A może na poprawę humoru w deszczowy weekend ktoś by jeszcze jakieś foty powrzucał...
Ale mieliśmy fuksa z pogodą!

coztego · Gość

herba

herba

herba

Może to i nie latarnia morska, ale zawsze ....:

herba

Mój bilans Erdeliadowy jest taki:

Tina jest pięknie odstresowana, jest wyraźnie bardziej pewna siebie. Zachowuje się prawie jak za dobrych czasów. Dzień po powrocie z Szymanki zaczęła pięknie się bawić ze spotkanym labkiem i wcale się nie czuła zagrożona.

Dowartościowałam Futrzastą w moich oczach - porównałam ją do innych i nie wypadła najgorzej, a wydawało mi się że nic z nią nie robię i ona nic nie umie.

Hanik mistrzowsko nauczyła Tinę przechodzenia przez tunel Very Happy

, a
Ola iść pięknie na smyczy i czas od czasu patrzeć w oczy. Wink

Strasznie żałuję że mieszkacie tak daleko od Warszawy....

Tina się zapoznała bliżej z końmi i krowami ( kozy wredne nie chciały się bratać Guy with axe

)

Pięknie się wam upiekło że nas na "sztuczkach" nie było, bo wachlarz umiejętności Tiny w tym zakresie jest dość szeroki Rolling Eyes

Dziękuje wszystkim za wyrozumiałość do mojej trzódki i do mnie samej.

herba

INA

wix

Może nie powinnam się wtrącać Rolling Eyes

niemniej jednak..

Nie wypowiadam się na temat konkretnego kursu, bo nie było mnie na nim, a fakt, że znam Asię - i jestem wprost pewna, że brak zaangażowania w szkolenie jest ostatnią rzeczą, jaką można jej zarzucić - jest zbyt subiektywny, żeby był głosem w tym temacie.
Ale, Ali, Twój pierwszy post na temat kursu prowadzonego przez Asię brzmiał bardzo oskarżycielsko - tak, jakbyś wprost miała do niej o coś żal. Zwłaszcza zdanie na temat 'wydania kasy na olewających instruktorów' Wink

Nie dziw się więc, że zostało to w ten sposób odebrane..

Ze swojej strony powiem tak: miałam okazję pracować jako instruktor agility w dwóch klubach. I w każdym było dokładnie to samo: grupa osób, które faktycznie chciały pracować ze swoimi psami, miały na to czas i chęci oraz były gotowe na mniejsze lub większe poświęcenia, aby trenować, a obok nich drugi 'odłam' - osoby, które przyszły ze swoimi zwierzakami na kurs, bo: a) tak naprawdę nie chciały zajmować się agility, ale miały ze swoim psem jakiś problem i uznały, że kurs to rozwiąże; b) nie miały lepszego zajęcia na czwartkowe popołudnia.
Prowadzenie zajęć tym zaangażowanym i przykładającym się do pracy kursantom było wielką przyjemnością, tym drugim - ciekawym wyzwaniem, ale nierzadko żmudną i trudną walką z opornymi właścicielami. Nie twierdzę, broń Boże, że byłaś niezadowolona z zajęć, bo TY się do nich nie przykładałaś - ale być może byli w grupie tacy, których obecność nieco burzyła możliwość czerpania z zajęć jak najwięcej? To jest właśnie wielka wada szkolenia grupowego - chcąc nie chcąc musisz dostosować się do reszty. A instruktor musi tę całą gromadę ogarnąć i stawać na uszach, żeby wszyscy - ci ambitni i ci mniej zaangażowani - byli jak najbardziej zadowoleni Wink

asher · Gość

asher · Gość

Jura, ja ci mówię, oddaj Toyotkę w dobre ręce Wink

A tak serio, super, że z obiema dziewczynami już ok (przy czym dobry stan Fredzi cieszy mnie oczywiście dużo bardziej Wink

)

zadziorny

Asher, twoich fotek nie widać Rolling Eyes

asher · Gość

O, nie wiem czemu? Ja widzę.

coztego · Gość