SPRZEDAŻ SZCZENIĄT - jak uniknąć problemów

Jola

nigdy nie miałam sprawy w sądzie, raczej ufam ludziom i nie nastawiam się na najgorsze. Przed sprzedażą psiaka rozmawiam z przyszłymi włascicielami starając się ich "ocenić".
I moze naiwnie ale sadzę, że gdyby mieli nieuczciwe zamiary to po prostu sami wycofali by sie z umowy (warunki zkupu konkretnmego szczniaka podaję z dużym uprzedzniem) więc znają je zanim przyjadą na konkretną rozmowę, w takim razie po co mieli, by brac sobie na głowę ewentualne kłapoty skoro można kupić psiaka gdzie indziej bez tych dodatkowych problemów ...
Prawo pierwokupu tez mam zapisane, raz z niego skorzystałam.

ania-s

Jola

Każdy ma prawo postępowac zgodnie ze swoimi zasadami.
Ja mam takie, ktos innny inne, dla tego myślę, że jesli kupujacy ma wybór i podpisuje takie, a nie inne zobowiązanie to powinnien go dotrzymać.
Jak na razie dwukrotnie zastosowałam zapis o sterylizacji (jak wspomniałam warunki umowy zostały dotrzymane) i nie sadzę bym w pewnych konkretnych sytuacjach z takich zapisów rezygnowała. Nie namawiam nikogo do ich stosowania, po prostu mówię jak to dziala u mnie.

Kardusia · Gość

Jola

dziękuję Kardusia za młe słowa

wszsytkich zachęcam do przeczytania załączonego artykułu na temat wieku wydawania szceniąt. Dodam tylko, że w niektórych krajach ta ten wiek przedłuża się jeszcze bardziej bo nawet do 12 tygodni

[link widoczny dla zalogowanych]

Terriermania

Te 12 tyg to juz lekka przesada NieOK

zadziorny

Jola

skopiowane z westie-net

Opracowanie Maria Sobiecka

"W przeszłości hodowcy chcieli wczesnego oddawania szczeniąt do nowych domów, już w 7 ty¬godniu życia. Nie tylko dlatego, że dłuższy czas przebywania szczeniąt u hodowcy oznaczał większe koszty a czasem i niewy¬godę, ale przede wszystkim dlatego, że tak wynikało z zaleceń specjalistów bada¬jących rozwój psa.
Obecnie coraz częściej mówi się o późniejszym oddawaniu szczeniąt przy¬szłemu właścicielowi. We Francji i w Danii wydaje się z hodowli szczenięta powyżej 8 tygodnia życia. W Niemczech termin ten ustalono na ukończenie 10 tygodnia. J. Dehasse, E. Bailey, C. Battaglia, którzy popularyzują wiedzę z dziedziny psycho¬logii zwierząt w Internecie, proponują no¬wą interpretację pionierskich badań Scot-ta i Fullera (1965). Współcześni analitycy behawioru dokładnie przejrzeli klasyczne opracowanie amerykańskich uczonych i wyciągnęli taki wniosek: z prac Scotta i Fullera nie wynika, by konieczne było wczesne przekazywanie szczeniąt do no¬wych domów zaraz po ukończeniu 7 ty¬godnia życia. Co więcej — takie postępo¬wanie może być szkodliwe. Poniżej omówiono, co się znajduje na szali zysków i strat przy zmianie domu wcześniejszej (7 tydzień) i późniejszej (powyżej 10-12 ty¬godnia).
Wyrywkowe odczytanie wniosków z badań Scotta i Fullera pozwalało sądzić, że pies musi mieć pierwszy kontakt z czło¬wiekiem w wieku nie późniejszym niż 7-8 tygodnia, aby mogło dojść do oswojenia psa z człowiekiem. Dotyczyło to psów, które wcześniej nie stykały się z człowie¬kiem w ogóle. W badaniach Fullera psy były „czyste" co do badanego parametru (kontaktu z człowiekiem) i dzięki temu można było w jasny sposób zauważyć róż¬nicę, gdy się ona pojawiała. Pies pozba¬wiony kontaktu z człowiekiem do 7-8 ty¬godnia przejawiał później płochliwość lub wstrzemięźliwość w kontaktach z ludźmi. Dokładniejszą analizę danych Fullera (1961) przeprowadził współczesny belgij¬ski behawiorysta weterynarz, Joel Dehas¬se, i znalazł on także w tej samej publika¬cji uwagę, że aby socjalizacja psa z ludźmi była poprawna, dostateczny jest już na¬wet tak krótki kontakt z człowiekiem, jak 2 razy po 20 minut tygodniowo po czwar¬tym tygodniu życia psa. Nie występowało wtedy niebezpieczeństwo unikania ludzi
34

przez psa, typowe dla niedokonanej socja¬lizacji.
Analiza Dehasse'a ujawniła, że dbając o rozwój właściwych stosunków człowie¬ka z psem, niepotrzebnie oddzielano zbyt młode psy od matki i rodzeństwa i pozba¬wiano je kontaktów z własnym gatun¬kiem. Szczenię traciło jedyną okazję, za¬mykającą się po 16 tygodniu, na to, by rozwinąć umiejętności socjalne wobec in¬nych psów. Oddany do nowego domu młody pies rzadko miał okazję kontakto¬wać się między 7 a 16-tym tygodniem z rówieśnikami i powstające dzięki wal¬kom zabawowym, wytworzyć umiejętno¬ści społeczne. Przy tym wszystkim całko¬wita zmiana elementów otoczenia nastę¬powała w okresie, gdy szczenię było szczególnie podatne na głębokie urazy psychiczne, gdyż na 7-8 tydzień przypada maksimum reakcji stresowej na nowości w otoczeniu. Okres lękliwości u szczeniąt psa zaczyna się około 5 tygodnia, osiąga maksimum ok. 7 tygodnia, a zaczyna się stabilizować (osiąga plateau) po 10 tygo¬dniu. 7 tygodniowe szczenię nie ma je¬szcze wykształconych i funkcjonalnie sprawdzonych zachowań wobec rozmai¬tych elementów otoczenia i w związku ze zmianą domu przeżywa stres, który nie¬potrzebnie wyczerpuje (czasem całkowi¬cie) możliwości psychiczne jego organi¬zmu i zostawia trwały ślad w późniejszym życiu psa.
Wady wczesnego przekazania szczenięcia do nowego domu — tuż po
ukończeniu 7 tygodni
Reakcja lękowa występuje u szczeniąt psa po raz pierwszy w okresie wzrostu wrażliwości na bodźce, około 5 tygodnia życia (średnio). Pojawia się wówczas re¬akcja zastygnięcia lub wycofania, gdy w otoczeniu wystąpi coś dotąd nieznane¬go. W 7-8 tygodniu reakcje te nasilają się. W szczenięciu walczy ciekawość i dążność do eksploracji z obawą przed nowością.
7 tygodniowe szczenię dopiero się uczy, jak sobie radzić przy pomocy roz¬maitych dostępnych mu zachowań. Próbuje wypracować optymalnie bez¬pieczny i korzystny model postępowania. Zwierzę przygotowuje się do samodziel¬ności, a dopóki nie opanuje wiedzy, jak pozostać i czuć się bezpiecznie w warun¬kach pojawienia się nowości, ma nadal możliwość schronienia w znanym mu miejscu, pod opiekuńczą osłoną matki. Szczenię zabrane do nowego domu w wieku maksymalnej reaktywności na nowe elementy (7-8 tydz.) nie ma tej możliwości, bo jednocześnie z pojawie¬niem się wielu nowości znika jedyna znana mu do tego czasu opoka — matka i rodzeństwo. Wywołuje to u szczenięcia silną reakcją lękową. Pojawia się pytanie: „Czy tak trzeba?", albo „Czy to konieczne?", „Czy to zdrowe dla rozwoju umysłu?". Odpowiedź nie wydaje się dziś tak jednoznaczna, jak kiedyś.
Szczeniak oddany do nowego, obcego otoczenia, gdzie jedynym żywym składnikiem jest przyszły opiekun psa, wytworzy szczególnie mocną więź ze „swoim" człowiekiem. Ponieważ reakcje człowieka na niezaradne, rozbrajające, ufne szczenię bardzo często są nadmiernie opiekuńcze, w porównaniu z tym, co zaplanowała natura, takie szczenię będzie miało problem z samodzielnym poznawaniem świata i wytworzy typ lękliwej niezaradności, z agresywnymi reakcjami w obronie przy każdej niespodziewanej nowości. Normalnie dochodzi do stopniowego odstawia¬nia i szczenięjest zniechęcane przez matkę i inne dorosłe psy do szukania u nich opieki, a w wyniku tego pojawia się u niego dążność do eksploracji nowości. Tylko naprawdę doświadczony ludzki właściciel będzie w stanie w czas „odstawić" młodego, żeby rozwinął się u niego właściwy związek emocjonalny z otoczeniem.
Zalety przedłużenia pobytu szczeniąt u hodowcy do 12 tygodni
Szczenię, które zmienia dom po 10-12 tygodniu, jest już do tego przygotowane. Poziom reaktywności jest ustabilizowany. Okres niezbędny dla wykształcenia różnych schematów zachowań w reakcji na nowości już minął i do tego odbył się w maksymalnie sprzyjających warunkach. Szczenię 12-tygodniowe już umie wykorzystać różne, wypracowane jako korzystne, zachowania w przypadku „zagrożenia", i rzadziej ucieka się do ochrony matki. Jest gotowe na eksplorację.
Dłuższe pozostawanie u hodowcy to wydłużenie czasu, kiedy szczenię kon¬taktuje się z rodzeństwem. Wówczas odbywa się doskonalenie umiejętności wchodzenia w interakcje pies-pies oraz utrwala się prawidłowa orientacja seksualna; szczeniak ma w swoim otoczeniu

elementy niezbędne do właściwego prze¬biegu tej nauki. Psy po 12 tygodniu je¬szcze zdążą nauczyć się, jak żyć z ludźmi, ale urwanego w 7 tygodniu imprin-tingu wewnątrzgatunkowego nie da się odrobić i późniejsze zachowanie się psa wobec innych psów może być zaburzo¬ne. Bardzo niewielu właścicieli ma drugie szczenię oraz dorosłego psa, które mo¬głyby zastąpić prawidłowy skład gniazda rodzinnego i pozwoliły na poprawny roz¬wój interakcji wewnątrzgatunkowych. Szkółki socjalizacji dla szczeniąt nie przyjmują szczeniąt poniżej 3 miesiąca życia (po części ze względu na źle pojmowane sprawy związane z nabywaniem odporności — tak zwana kwaranntan-na). l tak szczenię przekazane do nowego domu MUSI się rozwijać w środowisku zubożonym socjalnie.
Dłuższe pozostawanie szczeniąt u hodowcy w warunkach współczesnych hodowli domowych praktycznie nie stwarza niebezpieczeństw związanych ze zbyt późnym wprowadzeniem człowieka do habitatu psa. Nie ma więc powodu, by zbyt wcześnie zabierać psom ich rówieśników młotowych. Istotny dla rozwoju psa etap walk zabawowych rozpoczyna się w 3 tygodniu życia, ale walki osiągają większą intensywność w okresie zwięk¬szonej lękliwości — w 7-10 tygodniu. Podczas walk zabawowych szczenię naby¬wa sprawności, które będą mu przydatne w całym dalszym życiu i do tego nabywa je w sposób maksymalnie bezpieczny — młode narażone jest zaledwie na takie sa¬me ząbki, niesprawne łapki, słabe mięśnie i niewyszukane podstępy. Dzięki walkom zabawowym szczenię uczy się, że nie war¬to nadużywać zębów w kontaktach socjal¬nych (!) oraz jakimi gestami może zagwa¬rantować sobie zakończenie ataku. Pod¬czas zabawy powstają i ćwiczą się połą¬czenia miedzy czuciem a ruchem. Koordy¬nacja czuciowo-ruchowa to nie tylko sprawność potrzebna do chodzenia czy do sprawnych łowów, ale to też zaczątki komunikacji socjalnej
Z walk zabawowych wynikają tak ogromne korzyści dla późniejszego sprawnego funkcjonowania emocjonalne¬go psa, że jest to wystarczająca przeciw¬waga do korzyści wynikłych z wczesnego oddania szczenięcia i zmuszenia go do szukania oparcia w człowieku w warun¬kach maksymalnego odczuwania stresu. Głęboka więź szczenięcia z właścicielem może się wytworzyć i po 12 tygodniu, o ile wcześniej człowiek był elementem otoczenia psa. Interakcje szczeniąt z czło-
wiekiem (hodowcą) można rozpocząć wkrótce po urodzeniu, a jeśli będą częst¬sze i dłuższe oraz bardziej różnorodne około 7 tygodnia, to w zupełności wystar¬czą by nie został zaburzony rozwój więzi psa z ludźmi, a oddanie szczenięcia do no¬wego domu mogło się odbyć po 12 tygo¬dniu.
Zmiana domu po 12 tygodniu to często także wydłużenia pobytu w miejscu, w którym potrzeby psa są lepiej rozpoznawane i realizowane. Hodowcy zwykle więcej wiedzą o konieczności wczesnej socjalizacji i wzbogacaniu rozwoju, a często mają również więcej czasu niż przyszły właściciel, by stworzyć do tego odpowie¬dnie warunki. Dodatkową korzyścią wypływającą z późniejszego oddawania szczeniąt do nowych domów jest podej¬mowanie w późniejszym czasie decyzji, którego szczeniaka wybrać. Po 10 tygo¬dniu krystalizują się skłonności (charakter) psa i szczenię uzyskuje tę ekspresję cech, które będzie demonstrował w po¬staci ostatecznej. Dzięki temu przyszły właściciel nie zostanie obdarowany zaska¬kującą czy nawet niepożądaną niespodzianką.
Kiedy oddać szczenięta — przemyśle¬nia hodowcy.
Wiosną i latem 2002 r. Kate Fulkerson (psycholog, hodowczyni labradorów) pro¬wadziła obserwacje rozwoju zachowań kolejnego miotu szczeniąt swojej suki. Stosowała takie metody obserwacji jak ciągły zapis wideo i codzienna analiza ze¬branego materiału. Treścią analizy były zarejestrowane relacje między matką a szczeniętami oraz między samymi szcze¬niętami, a także między szczeniętami a ludźmi. Wnioski, jakie z tego wynikły, stały się bazą dla przygotowywanego opracowania książkowego oraz wielu roz¬mów internetowych.
Czy trzeba i można wydłużyć pobyt w miocie do 14 tygodni?
„Scott i Fuller zalecali, by szczenięta znalazły się w nowych domach między 7-ym a 8-ym tygodniem życia. Jednak dane swoje opierali na badaniach psów wycho¬wywanych w kenelach. Założenie, że psy generalnie w 7-8 tygodniu powinny się znaleźć w nowych domach, wynikło z ob¬serwacji faktu, że stresowa wokalizacja szczeniąt osiąga w tym czasie swoje ma¬ksimum. Dlatego sądzono, że takie szcze¬nięta, ogromnie zestresowane opuszcze¬niem miotu, będą miały większą motywa¬cję, żeby wytworzyć więź z nowymi opiekunami, a zarazem nadal będą w fazie rozwoju, w której uczenie się przebiega bardzo gwałtownie."
„Widuję wiele psów, które mają niema¬łe problemy, związane z komunikacją z ich własnym gatunkiem. A poza tym od¬dawanie tak młodego szczeniaka to po¬zbawianie go całkiem tej radości, jaką da¬je mu oddziaływanie wzajemne z innymi szczeniętami w psim dzieciństwie! Jak mogłabym?!"
„W grę wchodzi także sprawa uczenia szczeniaka. Szczenię i właściciel będą się uczyć razem całe życie. Ale jeśli odda się przyszłemu właścicielowi szczenię już na¬uczone niektórych przydatnych umiejęt¬ności, zwłaszcza gdy do ich nauczenia za¬stosuje się wyłącznie nagradzanie zacho¬wań, to ułatwi się życie temu właścicielo¬wi. Szczenię i nowy opiekun łatwiej się przystosują do siebie wzajemnie, gdy wy¬startują z jakimikolwiek podstawami ko¬munikacji."
„Jeśli hodowca ma doświadczenie, to uda mu się zapewnić dostateczną socjali¬zację szczeniakowi, podczas gdy właści¬ciel może nawet nie wiedzieć, że to ko¬nieczność. Dowodzi tego takie na przy¬kład pytanie przyszłych właścicieli: «Jak długo można zostawić szczenię w klatce w ciągu dnia»?"
Porównanie z wilkami
Szczenięta wilków opuszczają gniazdo dopiero, gdy są na to gotowe, o czym świadczy wzrost aktywności ich eksplora¬cji poza norą. Początek żywego zaintere¬sowania okolicznym terenem występuje już u 8-10-cio tygodniowych wilczków, ale dopiero 16-20 tygodniowe wilcze szczenięta bez zachęty towarzyszą szybko idącym dorosłym. Wzorując się na tych obserwacjach (por. DogObserver Nr 1, ZABAWA) i biorąc pod uwagę wiek, przy którym występują określone zachowania psów (Scott i Fuller), można dość precy¬zyjnie określić, kiedy szczenię psa jest go¬towe do opuszczenia gniazda.
Scott i Fuller powtarzali w swoim opra¬cowaniu wiele razy, że psy w naturze opu¬szczają norę i rozpoczynają eksplorację terenu między 12 a 14-tym tygodniem ży¬cia. Psy w wieku 8 — 12 tygodni uczą się układać między sobą dzięki zabawom z rodzeństwem z tego samego miotu. 12-14 tydzień nadal dość głęboko tkwi w okresie, w którym szczenięta zachowu¬ją się jak szczenięta i w którym uczenie wciąż przebiega błyskawicznie i całkowi¬cie wystarczy na powstanie więzi z czło¬wiekiem — nowym właścicielem psa.

Zarówno Dehasse, jak i Battaglia, pod¬kreślają zalety przedłużonego wpływu własnego gatunku w czasie, gdy imprin-ting, czyli wgrywanie tego co najbliższe, idzie pełną parą. Od czasu gdy wiadomo, że można bezpiecznie pozostawić szcze¬nięta w gronie rówieśników dłużej niż do 7 tygodnia, nie zaburzając przy tym po¬prawności przyszłych kontaktów pies — człowiek, można przestać się spieszyć.
Starsze szczenięta, których nie oderwa¬no od grupy rodzinnej, uczą się między 7 a 12 tygodniem dzięki walkom zabawo¬wym jak być psami (stosowanie sygnałów uspokojenia, ostrzegających, przerywają¬cych itd.). Kontakt z matką w okresie po¬jawienia się lęku przed nieznanymi ele¬mentami otoczenia (5-10 tydz., z maksi¬mum ok. 7-8 tygodnia) pomaga stopnio¬wo dostosowywać dawki stresu do możli¬wości szczenięcia i pozwala na naukę opa¬nowania. Obecność znajomych elemen¬tów w otoczeniu od rozpoczęcia przez ca¬ły okres trwania okresu niepokoju oddziaływuje stabilizująco na psychikę szczenię¬cia. To byłoby mu odebrane w przypadku zmiany domu w 7 tygodniu.
Istotne przy rozpatrywaniu za i przeciw jest również to, że nie każdy właściciel ma cały dom przystosowany do radzenia so¬bie z wieloma psami, czy też tereny za¬baw, na jakie mogą sobie pozwolić ho¬dowcy. Kate Fulkerson ma u siebie więcej pomieszczeń, smyczy, zabawek, ogro¬dzeń itd. niż większość ludzi ma ubrań i mebli. Ma także spory teren przystoso¬wany do rekreacji, włącznie z możliwością kąpieli. Szczenięta mają zaplanowane za¬jęcia minimum dla prawidłowego rozwoju socjalnego, wyprawy w nowe otoczenia, stopniowe, początkowo 2-5 minutowe kontakty z wytworami ludzkiej cywilizacji (dworzec, hala targowa, jazda samocho¬dem). Tak prowadzi swoją hodowlę, że przyszli nabywcy chętnie wizytują przy¬szłych podopiecznych oraz pomagają ho-dowczyni w jej pracy ze szczeniętami, a także wytwarzają swoją więź ze swoim psem. Mogą zobaczyć nie tylko szczenia¬ka, który będzie ich, ale też to samo szczenię z perspektywy innych szczeniąt. Maleje wówczas szansa na uznanie szcze¬nięcego gryzienia za przejaw agresji albo postawienie rozpoznania, że szczenię sta¬ra się ich zdominować.
Jeszcze jedno. Nie każda rasa została obejrzana „pod lupą" naukowców. Scott i Fuller przebadali tylko niektóre. Dehasse i Bailey w swoim opracowaniu posługiwa¬li się średnią. Warto więc zwrócić baczną uwagę na specyfikę rasy, którą się same¬mu hoduje i określić jej punkty graniczne rozwoju, l dopiero pod tym kątem okre¬ślać termin przekazywania psów do przy¬szłych właścicieli. Całkiem prawdopodob¬ne, że w różnych rasach a nawet w jed¬nym miocie znajdą się psy, które osiągną gotowość nieco później niż przeciętna. Sztywne trzymanie się ustalonych termi¬nów i uogólnienia dla „wszystkich" psów jest, owszem, łatwiejsze. Jednak optymal¬ne jest dopiero krytyczne przyjrzenie się wynikom badań i dostosowanie ich do własnych możliwości i spostrzeżeń.

Opracowała Maria Sobiecka "

Terriermania

Deą była suka, którą odebrałam od matki jak skończyła 11 tyg, więcej takiej porażki nie popełnię, pierwsze lata odrabiałam wszystkie lęki jakie tylko było możliwe. Zdecydowanie wole brać szczeniaki w wieku 7-8 tyg.

Jola

wiele zależy też pewnie od miejsca z jakiego się bierze psa. Ja swoje dandie kupowałam jak miały po 3 miesiące i wszystko było jak najbardziej ok. Wtedy zaczełam baczniej obserwować swoje szczenięta, i pozostałę psiaki, ich relacje z rodzicami i w stadzie ... czytać dostępne materiay na ten temat i moje mauchy trafiają do domów w wieku najczęściej 9 -12 tygodni i nie mam sygnałów by były z nimi jakiekolwiek problemy, wręcz przeciwnie Smile

Zresztą pisałam już o tym.
Ale każdy może mieć własny pogląd na ten temat i wybierać to co jest jego zdaniem najlepsze, dlatego warto przedstawić różne opinie by każdy mógł wyrobić sobie własny pogląd na sprawę.